Sazerac Straight Rye 18 yo

Straight Rye

18 anos

Embotellado pola destilería

[que realmente é Buffalo Trace]

45% vol

Despois do bourbon atácolle agora ó de centeo (straight rye, que ten unha definición similar á do brbn só que o 51% ten que ser centeo). Este, de color ouro vello/ambarino, ten como o da semana pasada un primeiro golpe de vainilla e tamén un aire de herbas aromáticas, pero neste caso tira máis a aneto e semente de fiuncho, máis outras especias: cravo? logo xenxibre que se fai coa primeira voz para logo volver marchar. Logo albaricoque, logo pel de laranxa, logo carbón de brasa... e todo isto co retrouso da vainilla con manteiga.

A boca ten unha entrada dóce e pulida, pero vai medrando o agarre do carballo e facéndose picante. Cada grolo presenta unha faceta do nariz, para logo ir a un final de ebanistaría e especias.

Moi marcado pola madeira, pero tamén complexo, interesante. Bo whisk(e)y.

Buffalo Trace

Straight Bourbon

Kentucky

9 anos

Embotellado pola destilería

45% vol

Unha vez linlle a un paisano que os afeccionados ós whiskies escoceses temos sorprendentemente pouco interese polos americanos, sabendo que a maioría maduran en envases de bourbon. Para ir remediando, vou metendo na miña rutina algún de por alá, empezando por un straight bourbon (51% mínimo de millo, destilado como máximo a 80%, criado en barril novo).

O da crianza nova nótase xa no color, que é ouro vello cargado con só 9 anos (penso que non lles deixan botar colorante). Tamén no nariz, cun vainillazo xeitoso. Digo xeitoso porque é grande e porque non é desagradable. Tamén algún froito seco (coco, améndoa) e caramelo. Logo dun primeiro momento desta impresión adocicada e de madeira, vén un contrapunto herbal, con menta e néboda das castañas.

A boca ten viveza e véselle algo a xuventude (isto nótase sobre todo no tacto, igual que o carballo, pero este último non chega a ser astrinxente). Presenta os aromas do nariz, engadindo algo de froita amarela. Especialmente curioso o mentolado; segundo o Dr. Lumsden, de Glenmorangie, é unha nota provocada pola interacción oxidativa entre o envase e o destilado. En escoceses non aparece normalmente con esta forza ata que xa ten uns anos máis, e na miña experiencia é sinal de madurez. Parece que nos USA funciona distinto.

Clos Martin XO Folle blanche

Armagnac

Bas-Armagnac

15 anos

40% vol

Parece que é monovarietal, pero como nin coñezo a uva nin sei moito de Armagnac limítome ó que teño na copa. O color é ouro cargado. No nariz ten unha primeira impresión de carballo (sobre todo vello) e froitos secos (améndoa salgada) e un carácter cálido e punzante (para ter só 40 %), cousas que o farían apto para afeccionados ó Lepanto. Logo veñen aromas de ameixa pasa e florais de glicinia, e súmase complexidade con comiño e tons de colonia de señor maior [despois de ler cousas de Luca Turin penso que a este aroma se lle pode chamar “cumarina”, pero tampouco estou seguro]. Pementón? Canela? Todos ben engarzados uns noutros.

A boca ten algo do carácter punzante do nariz, pero en xeral é lixeira en peso, tacto e aromas.

Janneau XO Royal

Armagnac

Bas-Armagnac/

Tenarèze

12 anos

Embotellado pola casa

40% vol

Como disque é moi bo iso de andar a mirar mundo, coñecer outras historias e esas cousas todas, este ano metín no programa un par de armagnaciños, e aquí vai o primeiro (o seguinte, Dm, a semana que vén). En principio, non me chistan moito as bebidas de negociante nin de mestura dunha barrica mercada alí, dúas acolá e así. Ou máis ben non me chista moito a idea. Pero como o que teño a man é o que é, hai o que hai, e o que hai non foi perda de tempo ningunha.

Ambarino con brillos dourados, lágrima gorda e redonda. No nariz, unha primeira impresión estraña, de flor de espiño e marroquinería. Despois dun anaco xa vexo notas máis típicas de brandy, con ameixa pasa, pero non son as dominantes. Agora especias (comiño, p.ex.). Carabuña de cereixa. Nisto vén un ton de violetas cun puntiño de incenso. Volve marchar e queda terroso. Vai alternando rexistros, metendo polo medio algo de pastelería. A boca é alegre e equilibrada, fina; notas sobre todo de especias e de cereixa. Non ten demasiada forza, pero si viveza.

Para recordar sobre todo polo nariz, variado e complexo (parei nesta lista de descriptores, pero se quixese buscarlle máis aínda atopaba algún), aínda que un pouco fuxidío; cando un ten algo identificado, escapa e aparece un aroma distinto (e os que máis me gustan tardan en volver!). Tomo nota.

The Macallan sherry oak 18 anos

Single Malt

Speyside

18 anos

Embotellado pola destilería

43% vol

Segunda entrega, seguindo no val do Spey, cunha casa que ten un departamento de imaxe ó que é fácil collerlle manía. Tanto decantador de Lalique, e tanto bandazo de "só empregamos envases de xerez, que é onde mellor..." a "empregamos dos mellores envases de bourbon" ou de "só empregamos cebada Golden Promise” a “empregamos cebada Minstrel, exclusiva e bla bla bla”. Pero en fin, imos ó whisky que é o que conta.

O color é ouro vello ben cargado. Nariz compacto e clásico, cunha nota protagonista de mazá que se vai movendo entre a froita (madura, asada) e a flor de maceira. Por debaixo (e polo medio) cacaos e especias; por momentos algún apuntamento de pólvora. Algo de laranxa? Algo de fume/madeira torrada?

A boca é de peso pero seca. Aromas do nariz (confírmase a mazá, e todo o tempo) pero reforzando o cacao. Vai metendo tamén abelá, algo de noz. As especias viran para xenxibre e vainilla discreta. Puntos de madeiras nobres. Ecos de brandy.

Percorrido nidio, consistente e equilibrado, cunha tarima de calidade pero que non fai ruído. Claro, boa síntese sen estridencias de destilado franco con xerez mensurado.