GlenDronach Allardice

Single Malt

Speyside

18 anos

Embotellado pola destilería

46,00% vol

Derradeiro de GlenDronach, destilería que pasa ó libro do SAPo (Selo de Aprobación Paco). En color non é moi diferente do de 16 anos. No nariz tamén hai similitudes: predominio de notas florais, con uz, caravel e rosa (máis vexetais e máis un certo aire de talco) e cereal/masa de pan. Ademais hai un fondo de chocolate e caramelo do queimado na casa e froito seco (abelás?). Por momentos ven un algo de cheiro a xofre (mecha de barrica?), pero non chega a deslucir.

A boca ten unha entrada máis densa que a do de 16 anos pero igual de picante, e desprende inmediatamente tons de tabaco, madeira aromática, froitos secos (castaña, abelá) e cacao, para ir deixando ver a masa de pan e flores do nariz antes de entrar nun final de chocolate, tabaco e noces con algún apuntamento almiscarado. Polo medio de todo isto deixouse ver algún mirabel con algo de figo paso.

De todo isto despréndese que é un whisky bastante clasicote na crianza (xerezana), pero con notas vivas do destilado que lle achegan frescor e franqueza e fan que o desenvolvemento na boca teña máis axilidade que se fose un puro oloroso. Placet.

GlenDronach Revival

Single Malt

Speyside

15 anos

Embotellado pola destilería

46,00% vol

Hoxe aínda toca o capítulo 2 de GlenDronach (aínda porque vou cun algo de retraso: xa case estamos en tempada de Islays e aínda me quedan uns cantos de interior por probar, pero tampouco é cousa de forzar).

Este xa se pode chamar ámbar. No nariz ten semellanzas co de 12 anos, con aqueles puntos florais + tropicais (goiaba?) e a masa de pan, pero agora o ton vexetal parece máis ben de ortiga e hai tamén apuntamentos máis terrosos e algún aire de armario vello. Deixándoo repousar un pouco a masa de pan pasa a ser máis ben mazapán, e xorden notas de herboristería, con menta e anisados, que por momentos recordan case a un licor de herbas. En xeral é fresco e vivo, e pica un pouquiño. Con auga revela bastante máis a crianza xerezana, sobre todo con cacaos e toffee.

O ataque tamén é semellante ó de 12 no tacto, pero con aromática en boca máis intensa (mesmo diluído); de feito xa na entrada solta un ton marcado de fume, pero non fume no sentido de turba, senón como cando a xente fala de afumados nun viño tinto pasado por madeira. Logo atopamos os aromas do nariz pero sobre un fondo de café con leite, tabaco, xaruto (que acaba dominando o final) e cacao que dan unha impresión un algo máis densa que o fondo de crianza do de 12. O mirabel do anterior déixase ver un pouco, pero non estou seguro de que o identificase de non ter probado o outro antes.

En xeral é máis complexo e tamén ten máis potencia, máis seriedade, tamén máis peso da madeira pero para nada é un tablón; é boa madeira que deixa lucir o destilado, sobre todo con eses aromas vexetais e herbais. Igual de franco que o anterior, pero esta maior intensidade e as notas adicionais de crianza fano máis propio para despois de comer que para entre horas. Placet.

GlenDronach Original

Single Malt

Speyside

12 anos

Embotellado pola destilería

43,00% vol

Toca agora comezar a serie GlenDronach, destilería que volve a estar en funcionamento desde hai dous anos, desde que está en mans de BenRiach, co que pasou a ser unha das poucas independentes. Disque o nivel dos seus whiskies subiu desde entón, pero como non probei aínda os anteriores terei que partir de tabula rasa.

O whisky en si ten un color dourado cargado con algún reflexo cobre. Nariz fragrante e vivaz, cunha primeira bafarada floral (caravel, uz, rosa) cos talos; engarzado nestes últimos tonos aparece tamén algo de froita tropical, goiaba. Menta? Despois de todo isto aparece un aire de masa de pan sobre fondo de madeira xerezana cálida que vai pasando a unha clara nota de mirabel ben maduro.

Na boca ten unha entrada franca e clara, malia ser un pouco secante. Aparece unha certa envolvencia, con miolo de pan e rebordes pasificados (orellóns? algo de figo?) sobre os que volven os mirabeis (frescos, en licor e en xarope) con puntais de doela de oloroso e algún apuntamento cítrico e especiado (cravo?) pasando a un final que mantén a nota central de mirabel pero revela un toque afumado, entre o lume de leña e o foguete estoupado.

É un whisky alegre e aberto, falador, cun perfil aromático interesante e compoñentes ben organizados ademais dunha grande franqueza. Encantado de coñecelo e con curiosidade por ver os máis vellos. Placet.

Glenfarclas 21 anos

Single Malt

Speyside

21 anos

Embotellado pola destilería

43,00% vol

Por un par de circunstancias chegoume esta botella que encaixa na serie de Glenfarclas que empezara o ano pasado, así que se pode comparar co que entón dixen dos outros (pasa que a comparación fiable fiable non é, visto o tempo que pasou).

De color preséntase dourado cargado, ouro vello pero sen entrar no ámbar. No nariz vemos un whisky coas características da casa: impronta xerezana, con madeira vella pero máis discreta que nos máis novos, con moitas menos acetonas, florais de uz (pero sobre todo de caravel) e esa nota de colonia de avó. Sobre todo a copa parada transmite ben o malte e tamén notas de aceite de abelá e algo de coco. Fronte ó que recordo dos anteriores tamén é un nariz máis compacto, máis denso, pero denso pola madurez do destilado, non en plan xarope.

A entrada na boca é dóce, con regalicia e algo que se move entre o biscoito e a mazá, pero atemperada por un marco de madeiras fragrantes (mesmo matices de cedro) que pasan a ser especias (vid. infr.). O centro do padal tómao un ton de mazá asada con canela (e logo cravo e logo máis especias: vainilla? xenxibre?) e azucre de cana, máis algo de albaricoque confeitado/seco. Logo (pero bastante logo) vai pasando, con apuntamentos de fume e algo de pasificado, a un final que nuns grolos é de pasa e noutros de cacao/café. Cando todo isto se vai esvaíndo quedan ecos de caldo de carne (comparable a un Mortlach novo?) con tomate e cravo.

Como se pode imaxinar despois do que puxen, anda ben servido de complexidade e lonxitude, e a boca ten un desenvolvemento moi moi pausado, redondo, tecido.

[Non podo pechar sen acordarme do proveedor da botella. Alfonso: á túa saúde.]

Un ano máis vello, debe de ser unha cousa boa

Outro ano máis volve o frío por Glenrandufe, así que xa toca ir empezando coa tempada de destilados 2010-2011. Faise un pouco raro ter un blog parado desde abril (coma os osos pero ó revés), pero a estacionalidade é o que ten. Xa teño mercado grande parte do material, e desta volta vai tocar unha "vertical" de Glenrothes e de Glendronach (que disque é o novo vello Macallan, a ver a ver), algún da costa (a ver se lle boto tamén o dente ó Talisker 10 nos lotes que andan a circular agora) e un par de incursións polo Caribe.

Pois nada: slàinte mhor!

Un ano máis vello, debe de ser unha cousa boa

Outro ano máis volve o frío por Glenrandufe, así que xa toca ir empezando coa tempada de destilados 2010-2011. Faise un pouco raro ter un blog parado desde abril (coma os osos pero ó revés), pero a estacionalidade é o que ten. Xa teño mercado grande parte do material, e desta volta vai tocar unha "vertical" de Glenrothes e de Glendronach (que disque é o novo vello Macallan, a ver a ver), algún da costa (a ver se lle boto tamén o dente ó Talisker 10 nos lotes que andan a circular agora) e un par de incursións polo Caribe.

Pois nada: slàinte mhor!

Lagavulin 16 anos

Single Malt

Islay

16 anos

Embotellado pola destilería (DIAGEO)

43% vol

Ben, e como xa dixera, para rematar esta tempada toca outro clásico de Islay, co que quedan cubertos os tres da costa sur (Ardbeg, Laphroaig e Lagavulin), que ademais é doado de atopar. Á vista preséntasenos ouro vello, pero non perdemos moito tempo mirando para el porque o aroma case nubla a vista: batería completa de turba, con brasas apagadas, grella de asar (de asar xurelos, concretamente, e de feito con aigo de panza de xurelo á brasa), regalicia (adoita xurdir ó combinarse o fume e os avainillados da madeira) e mais farmacia ó fondo, cun certo toque floral e notorias olivas negras. Por momentos aceite de fritir usado. Comezan a vir as algas. Remexemos un pouco a copa e aparece un panorama distinto: o fume retrocede (dentro de lo que cabe, como dicía o outro) e aumentan os tons de farmacia e alcanfor, que van engadindo unha nidia menta balsámica, e aparece certa dozura de cereal. Por momentos volve o fume, pero en forma de pneumático queimado.

Boca densa, oleosa, pesada, co primeiro mazazo de sabores/aromas nada máis pasar os beizos, empezando a mascalo. Farmacia, olivas negras, grella/cinza/regalicia, tamén fume de fogueira. Tamén aquí van aparecendo as algas, coa panza de xurelo e con matices iodados (percebe), que nalgúns grolos se fan co control do final máis dun minuto despois de tragalo.

Moita, moita potencia, concentración e complexidade (e a de descriptores que me quedan no tinteiro: boca de despois do dentista, ostras, tabaco...) que cambia a cada momento. Corta en seco a halitose e o aburrimento.

Laphroaig 10 anos

Single Malt

Islay

10 anos

Embotellado pola destilería

40% vol

Parece que xa marchou o frío e temos a primavera aquí, co cal imos ir pechando a tempada de destilados deste ano (mañá vou pillar a última botella 2009/10), e xa non é tempo de Islays, pero teño notas que colgar de dous exemplos de libro do estilo, así que aquí van. A primeira é este Laphroaig de 10 anos, whisky que se presenta dun color alaranxado non especialmente digno de mención, a diferenza do resto de sensacións que dá. Ó primeiro golpe de nariz (e sen necesidade de achegalo moito) xa amosa de que tipo de whisky estamos a falar: bafarada de turba con matices (pequenos) de cinza e de algo torrado, como pipas de xirasol, e peixe branco afumado. Pero non todo é fume neste whisky novo en botella verde: o resto do destilado fala ben claro, cun franco carácter afroitado maduro e case tropical (particularmente melón) ó que se unen notas florais (uz, algo de caravel) e aires de farmacia, todo isto sobre notas mariñas que se van apoderando do aire da copa e que nos remiten sobre todo a argazo, poza nas rochas e vento mareiro. Tamén hai unha presenza importante do cereal (pero no medio de todo o anterior) e xa podemos ir adiviñando a aceitosidade que vai vir no padal.

Na boca dá unha nota de fumo ben marcada pero non avasalladora que se mantén durante todo o desenvolvemento, mentres van aparecendo primeiro o malte e a froita/matiz floral/farmacia do nariz e logo as algas (desta vez das comestibles) e o aire de poza nas pedras, que se reforza cun punto nidiamente salgado máis algunha pincelada de iodo. Todo isto vai acompañado dun frescor case vexetal case amargo que lle dá un paso de boca áxil malia á súa untuosidade (vid. infra) e que combina moi ben coa salinidade. O tacto é aceitoso, case espeso, e cobre ben o interior da boca.

É un whisky intenso, con certeza, pero a impresión xeral é de potencia en certo sentido contida, nada explosiva. Loce ben a xuventude (nótese que non digo acusa), coa franqueza dos tonos afroitados e florais, mentres que a súa textura oleosa se encarga de facer pasar desapercibida calquera posible aspereza que puidera ter traído. E, last but not least, a moi pracenteira sensación de estar a tomar unha bebida que sabe, e ben, a mar.

Highland Park 25 anos

Single Malt

Illas (Orkney)

25 anos

Embotellado pola destilería

48,10% vol

E finalmente toca a derradeira entrega orcadiana, co de 25 (o de 40 queda para o ano que vén). Xa só con botalo na copa podemos ver [en teoría HP embotella sen axustar color] que tira por un camiño algo distinto ós anteriores e algo máis próximo ó traballo doutras destilerías: por riba do color ouro vello ben cargado entramos xa no ámbar. Vese ademáis certa densidade.

O nariz é intenso, cunha bafarada de laranxa amarga e madeira de xerez a certa distancia da copa; máis preto hai madeiras nobres (cedro) e coco que envolven a torta de mazá e o mel de uz. Grande elegancia. Se lle botamos unha pinga de auga danos máis especias e certo ton balsámico (incenso?) sobre un claro toffee que van retrocedendo logo para deixar ver aires de campo en flor (xa me empeza a alterar o sangue, pero esta é a mellor descrición que se me ocorre).

Na boca é bebible sen diluír, con certa firmeza e tanicidade pero cunha textura aveludada. Tamén aquí se fai notar ben ás claras a madeira, con froitos secos que fan de base ó mel/torta de mazá, e a un suave afumado con matices de pólvora e de fume de tabaco. Final propio da casa que engade ademais os matices de madeira, certa manteiga e cafés. A auga, ademais de facelo máis accesible (se for necesario), deixa ver certo matiz salino [divertida coincidencia, porque logo deste vou comentar dous Islays clásicos] e o balsámico.

Coa plenitude da raza de Highland Park, pero desta lucindo o traballo da madeira, moi abrandyado (de xerez concretamente). A impresión xeral é o que se podería esperar a esta idade (máis madeira, destilado máis refinado e complexo) pero acentuando o oloroso e fardando de ebanistería.