Lagavulin 16 anos

Single Malt

Islay

16 anos

Embotellado pola destilería (DIAGEO)

43% vol

Ben, e como xa dixera, para rematar esta tempada toca outro clásico de Islay, co que quedan cubertos os tres da costa sur (Ardbeg, Laphroaig e Lagavulin), que ademais é doado de atopar. Á vista preséntasenos ouro vello, pero non perdemos moito tempo mirando para el porque o aroma case nubla a vista: batería completa de turba, con brasas apagadas, grella de asar (de asar xurelos, concretamente, e de feito con aigo de panza de xurelo á brasa), regalicia (adoita xurdir ó combinarse o fume e os avainillados da madeira) e mais farmacia ó fondo, cun certo toque floral e notorias olivas negras. Por momentos aceite de fritir usado. Comezan a vir as algas. Remexemos un pouco a copa e aparece un panorama distinto: o fume retrocede (dentro de lo que cabe, como dicía o outro) e aumentan os tons de farmacia e alcanfor, que van engadindo unha nidia menta balsámica, e aparece certa dozura de cereal. Por momentos volve o fume, pero en forma de pneumático queimado.

Boca densa, oleosa, pesada, co primeiro mazazo de sabores/aromas nada máis pasar os beizos, empezando a mascalo. Farmacia, olivas negras, grella/cinza/regalicia, tamén fume de fogueira. Tamén aquí van aparecendo as algas, coa panza de xurelo e con matices iodados (percebe), que nalgúns grolos se fan co control do final máis dun minuto despois de tragalo.

Moita, moita potencia, concentración e complexidade (e a de descriptores que me quedan no tinteiro: boca de despois do dentista, ostras, tabaco...) que cambia a cada momento. Corta en seco a halitose e o aburrimento.

Laphroaig 10 anos

Single Malt

Islay

10 anos

Embotellado pola destilería

40% vol

Parece que xa marchou o frío e temos a primavera aquí, co cal imos ir pechando a tempada de destilados deste ano (mañá vou pillar a última botella 2009/10), e xa non é tempo de Islays, pero teño notas que colgar de dous exemplos de libro do estilo, así que aquí van. A primeira é este Laphroaig de 10 anos, whisky que se presenta dun color alaranxado non especialmente digno de mención, a diferenza do resto de sensacións que dá. Ó primeiro golpe de nariz (e sen necesidade de achegalo moito) xa amosa de que tipo de whisky estamos a falar: bafarada de turba con matices (pequenos) de cinza e de algo torrado, como pipas de xirasol, e peixe branco afumado. Pero non todo é fume neste whisky novo en botella verde: o resto do destilado fala ben claro, cun franco carácter afroitado maduro e case tropical (particularmente melón) ó que se unen notas florais (uz, algo de caravel) e aires de farmacia, todo isto sobre notas mariñas que se van apoderando do aire da copa e que nos remiten sobre todo a argazo, poza nas rochas e vento mareiro. Tamén hai unha presenza importante do cereal (pero no medio de todo o anterior) e xa podemos ir adiviñando a aceitosidade que vai vir no padal.

Na boca dá unha nota de fumo ben marcada pero non avasalladora que se mantén durante todo o desenvolvemento, mentres van aparecendo primeiro o malte e a froita/matiz floral/farmacia do nariz e logo as algas (desta vez das comestibles) e o aire de poza nas pedras, que se reforza cun punto nidiamente salgado máis algunha pincelada de iodo. Todo isto vai acompañado dun frescor case vexetal case amargo que lle dá un paso de boca áxil malia á súa untuosidade (vid. infra) e que combina moi ben coa salinidade. O tacto é aceitoso, case espeso, e cobre ben o interior da boca.

É un whisky intenso, con certeza, pero a impresión xeral é de potencia en certo sentido contida, nada explosiva. Loce ben a xuventude (nótese que non digo acusa), coa franqueza dos tonos afroitados e florais, mentres que a súa textura oleosa se encarga de facer pasar desapercibida calquera posible aspereza que puidera ter traído. E, last but not least, a moi pracenteira sensación de estar a tomar unha bebida que sabe, e ben, a mar.

Highland Park 25 anos

Single Malt

Illas (Orkney)

25 anos

Embotellado pola destilería

48,10% vol

E finalmente toca a derradeira entrega orcadiana, co de 25 (o de 40 queda para o ano que vén). Xa só con botalo na copa podemos ver [en teoría HP embotella sen axustar color] que tira por un camiño algo distinto ós anteriores e algo máis próximo ó traballo doutras destilerías: por riba do color ouro vello ben cargado entramos xa no ámbar. Vese ademáis certa densidade.

O nariz é intenso, cunha bafarada de laranxa amarga e madeira de xerez a certa distancia da copa; máis preto hai madeiras nobres (cedro) e coco que envolven a torta de mazá e o mel de uz. Grande elegancia. Se lle botamos unha pinga de auga danos máis especias e certo ton balsámico (incenso?) sobre un claro toffee que van retrocedendo logo para deixar ver aires de campo en flor (xa me empeza a alterar o sangue, pero esta é a mellor descrición que se me ocorre).

Na boca é bebible sen diluír, con certa firmeza e tanicidade pero cunha textura aveludada. Tamén aquí se fai notar ben ás claras a madeira, con froitos secos que fan de base ó mel/torta de mazá, e a un suave afumado con matices de pólvora e de fume de tabaco. Final propio da casa que engade ademais os matices de madeira, certa manteiga e cafés. A auga, ademais de facelo máis accesible (se for necesario), deixa ver certo matiz salino [divertida coincidencia, porque logo deste vou comentar dous Islays clásicos] e o balsámico.

Coa plenitude da raza de Highland Park, pero desta lucindo o traballo da madeira, moi abrandyado (de xerez concretamente). A impresión xeral é o que se podería esperar a esta idade (máis madeira, destilado máis refinado e complexo) pero acentuando o oloroso e fardando de ebanistería.