GlenDronach Allardice

Single Malt

Speyside

18 anos

Embotellado pola destilería

46,00% vol

Derradeiro de GlenDronach, destilería que pasa ó libro do SAPo (Selo de Aprobación Paco). En color non é moi diferente do de 16 anos. No nariz tamén hai similitudes: predominio de notas florais, con uz, caravel e rosa (máis vexetais e máis un certo aire de talco) e cereal/masa de pan. Ademais hai un fondo de chocolate e caramelo do queimado na casa e froito seco (abelás?). Por momentos ven un algo de cheiro a xofre (mecha de barrica?), pero non chega a deslucir.

A boca ten unha entrada máis densa que a do de 16 anos pero igual de picante, e desprende inmediatamente tons de tabaco, madeira aromática, froitos secos (castaña, abelá) e cacao, para ir deixando ver a masa de pan e flores do nariz antes de entrar nun final de chocolate, tabaco e noces con algún apuntamento almiscarado. Polo medio de todo isto deixouse ver algún mirabel con algo de figo paso.

De todo isto despréndese que é un whisky bastante clasicote na crianza (xerezana), pero con notas vivas do destilado que lle achegan frescor e franqueza e fan que o desenvolvemento na boca teña máis axilidade que se fose un puro oloroso. Placet.

GlenDronach Revival

Single Malt

Speyside

15 anos

Embotellado pola destilería

46,00% vol

Hoxe aínda toca o capítulo 2 de GlenDronach (aínda porque vou cun algo de retraso: xa case estamos en tempada de Islays e aínda me quedan uns cantos de interior por probar, pero tampouco é cousa de forzar).

Este xa se pode chamar ámbar. No nariz ten semellanzas co de 12 anos, con aqueles puntos florais + tropicais (goiaba?) e a masa de pan, pero agora o ton vexetal parece máis ben de ortiga e hai tamén apuntamentos máis terrosos e algún aire de armario vello. Deixándoo repousar un pouco a masa de pan pasa a ser máis ben mazapán, e xorden notas de herboristería, con menta e anisados, que por momentos recordan case a un licor de herbas. En xeral é fresco e vivo, e pica un pouquiño. Con auga revela bastante máis a crianza xerezana, sobre todo con cacaos e toffee.

O ataque tamén é semellante ó de 12 no tacto, pero con aromática en boca máis intensa (mesmo diluído); de feito xa na entrada solta un ton marcado de fume, pero non fume no sentido de turba, senón como cando a xente fala de afumados nun viño tinto pasado por madeira. Logo atopamos os aromas do nariz pero sobre un fondo de café con leite, tabaco, xaruto (que acaba dominando o final) e cacao que dan unha impresión un algo máis densa que o fondo de crianza do de 12. O mirabel do anterior déixase ver un pouco, pero non estou seguro de que o identificase de non ter probado o outro antes.

En xeral é máis complexo e tamén ten máis potencia, máis seriedade, tamén máis peso da madeira pero para nada é un tablón; é boa madeira que deixa lucir o destilado, sobre todo con eses aromas vexetais e herbais. Igual de franco que o anterior, pero esta maior intensidade e as notas adicionais de crianza fano máis propio para despois de comer que para entre horas. Placet.