Bunnahabain 12

[Bunnahabhain 12]

Single Malt

Islay

12 anos

Embotellado pola destilería

46,3% vol

Rematando con Islay por este ano cun que non ten moita "tipicidade" se collemos de modelo os churrascos de alga que fan no sur da illa, na parroquia de Kildalton. Este é un pouco diferente. Color ouro vello, ten nariz intenso e con pegada (mesmo pica un pouco) de Highland da súa idade, con mazá madura e uz e fondo de galleta con matices de pólvora e faiado. Botándolle unha pinga de auga sáelle unha bafarada de cacao e de caramelo ben queimado, pero sen dar impersión de dóce.

Boca tamén picante sen diluír. Por aromas engádenos sobre todo froitos secos e un puntiño de fume de leña que se nota sobre todo no longo final e un fondo semellante ó do nariz. En xeral é iso: un Highland de 12 anos con corpo delgado, forza e lonxitude. Placet.

Bowmore 18 anos

[Bowmore 18]

Single Malt

Islay

18 anos

Embotellado pola destilería

43,00% vol

Ano novo, mesma destilería; non puiden mercar do de 15 anos así que paso directamente ó de 18. De color ouro vello. No nariz o carácter é ben parente do de 12, con semellante froitosidade e fume discreto, pero sobe de balsámico/herbas (entre loureiro, menta e mesmo lavanda, sen ser de todo ningún deles), aire salgado e, malia un fondo terroso/de froitos secos/cacao dá impresión nova, fresca e vigorosa.

Algo semellante ocorre na boca, que por textura parece moito máis nova có que pon a etiqueta. O cambio está máis ben na maior complexidade (e igual é un bocado máis longo), con esas notas terrosas a maiores (que se xuntan moi ben co suave afumado) e as de herbas, que fan boas migas cos matices salgados e de iodo/azafrán.

Bowmore 12 anos

[Bowmore 12]

Single Malt

Islay

12 anos

Embotellado pola destilería

40,00% vol

Todo mundo ten unha historia de extremos con Islay; ou ben un flipa e se fai fanático da brasa de turba ou ben lle parece unha cousa noxenta e logo acaba colléndolle gusto. Eu debo de ser da terceira vía, porque o primeiro Islay que probei parecíame de fume, froita e aceite de fritir, nin repulsivo nin me cambiaba a vida. Logo funlle vendo o lado marítimo e un inverno sen un destes xa non é o mesmo. O primeiro que probei foi un Bowmore de 12 anos, e hoxe volvo mirar a ver como está.

Dourado escuro, brillante e matizado. No nariz o fume está presente pero non é para nada protagonista (en xeral o perfil está máis preto de Highland Park que de Lagavulin). Polo lado dos aromas de froita, onde, p.ex. Laphroaig ten melón aquí hai mazá e manga moi ben fundidas entre si, e con apuntamentos de uz (e máis, cítrico?), e certo ton dóce (hai quen fala de mel; eu nin nego nin afirmo). Aparecen tamén puntos de mar (arenque? algo de anchova?), que un preferiría que fosen máis fortes pero estar están. Precisión e franqueza.

Boca cálida, non pedraalumbre, de entrada cereal que pasa a amosar os aromas do nariz, tamén aquí enxertados uns nos outros. Final que vai secando e engadindo matices máis iodados (por un momento mesmo azafrán) e algún vexetal. Boa mostra, e ben tecida, da illa tirando pola banda moderada, e por complexidade dá para explorar máis (vou mercar a botella).

Glengoyne 12

[Glengoyne 12]

Single Malt

Highlands

12 anos

Embotellado pola destilería

43,00% vol

Despois dun paronciño por causa dun gripe e logo unhas vacacións e logo choio interrumpín isto un pouco e agora vou con atraso, así que vou ter que catar cun algo de apuro. Volta a Escocia (Highlands) con este Glengoyne, que se amosa con color ouro vello bastante brillante.

Inmediatamente aromático ó botalo na copa, e clásico, con mazá asada, uz e algo de moble vello, máis faceta cereal/panadería engarzada cun bocadiño de abelá. Se se busca (ou se agarda un pouco) saen herbas (menta, regalicia), a achegar frescor atemperado por un belisco de vainilla. Na boca, ataque incisivo e final máis dóce, pero tamén de corte moi clásico, de vestir coidado e oloroso (moi nidia e saborosa esa abelá, tamén con améndoas crúas). A impresión do seu paso correspóndese á idade que declara, pero o final é longo abondo e máis.

En suma: da vella escola, subtil (entra no estereotipo de Speyside), coherente e harmonioso. Outro que vai para a lista de excelentes whiskies con marca de menos bombo.

Bushmills Black Bush

 


Blended

Irlanda

Embotellado pola destilería (DIAGEO)

40,00% vol

Este ano volvo ó whiskeo un pouco máis tarde, pero tamén todo veu atrasado. Desta, ademais, vou empezar raro, cun blended, raza que polo normal non podo nin mirar diante. Pero é que este é un pouco especial: o whisky é bo, e ademais para min ten valor sentimental (sniff, sniff, noites de volta co violín ó lombo camiño do cemiterio de...). Ó conto: vén sendo material recomendable xa de por si, e non digamos para usos pedestres como flamexar, botar no xeado, visitas e cousas desas.

Entrando en materia: de color preséntasenos dourado cargado, disque de madeira xerezana, e isto último notase ben no nariz, cun fondo xenérico de xerez sobre o que destacan notas de mazá (acabada de cortar e caramelo de mazá). Tamén ten matices florais (rosa) e especiados (comiño? alcaravea?). Nin un ápice de alcohol de farmacia (unha das tachas dos blended), de feito pasaría tranquilamente por whisky de pote. Vese que o destilado aínda é novo , pero é franco e de aromas ben conxuntados.

Na boca é lixeiro e ten algún pequeno raspaciño pola xuventude (oficialmente ten 8 anos como máximo), pero é amable de beber, cunha textura tirando case para o guloso/adocicado. Aquí nótaselle máis o destilado de columna, e non é o máis longo ou intenso que vin, pero ben vale os vintepico ouros que vén custando.

Springbank 10 anos

Single Malt

Campbeltown

10 anos

Embotellado pola destilería

46,00% vol

Toca hoxe un de Campbeltown, e de propiedade familiar, e sen colorante, e sen filtrar, para máis señas. O básico da casa preséntase pálido pálido, ás penas dourado. No nariz a primeira impresión é de austeridade e de frescura. Cereal con apuntamentos florais pero sobre todo con notas vexetais que van ser o retrouso principal da aromática deste whisky. Máis que herbáceos recordan a hortalizas de raíz (ravo?). De repente dá un bandazo e parece dóce e afroitado (albaricoques? ou son cantarelos?). Noutro parece colonia antiga. Nisto hai fume. Plátano con feluxe? E non sigo. Marítimo? Seguramente é autosuxestión. Os aromas dan case todos impresión de xuventude, pero presentados coa definición e a claridade dos anos.

Na boca ataca directo e franco, cereal con apuntamentos de fume. Bo paso marcado e case dóce pero áxil. En cada grolo volve sacar algunha das caras do nariz. Longo. Claramente un bo whisky de media mañá; hai que darlle moita atención porque aínda que amosa unha chea de cousas é o contrario dunha bomba (xa sexa de xerez ou de fume). Destacable o feito de que a súa complexidade sexa cousa do destilado, non de meterlle enriba dúas mans de avainillados e unha de barrica de viño.

Highland Park 1987 (22 anos)

Single Malt vintage (1987)

Illas (Orkney)

22 anos

Embotellado por Signatory

43,00% vol

Despois das festas, toca volver ó choio e neste caso cun Highland Park vintage do 87. Daquela, cando aínda eu non bebía whisky, destilaron este que agora parece pálido para a idade, cun dourado brillante. No nariz ten a raza da casa engastada nun conxunto harmónico, pulido, redondo. Van paseando entre encaixados e transparentes uns con outros o mel, a uz e a torta de mazá, e tamén cereal, un punto entre vexetal e balsámico, algo de flor branca....Hai quen lle ve o punto marítimo, pero eu non llo atopo. Curiosamente, non se nota fume.

Na boca, malia á palidez, nótase ben o carballo, tanto no tacto como en torrados da madeira que fan que haxa que estar atento para non perder os aromas de antes. Con todo, resolve en dozura e nun final no que predomina a torta de mazá. A boca, estando polo menos dentro do correcta, baixa un pouco o nivel, pero o nariz é cousa fina.