Bunnahabain 12

[Bunnahabhain 12]

Single Malt

Islay

12 anos

Embotellado pola destilería

46,3% vol

Rematando con Islay por este ano cun que non ten moita "tipicidade" se collemos de modelo os churrascos de alga que fan no sur da illa, na parroquia de Kildalton. Este é un pouco diferente. Color ouro vello, ten nariz intenso e con pegada (mesmo pica un pouco) de Highland da súa idade, con mazá madura e uz e fondo de galleta con matices de pólvora e faiado. Botándolle unha pinga de auga sáelle unha bafarada de cacao e de caramelo ben queimado, pero sen dar impersión de dóce.

Boca tamén picante sen diluír. Por aromas engádenos sobre todo froitos secos e un puntiño de fume de leña que se nota sobre todo no longo final e un fondo semellante ó do nariz. En xeral é iso: un Highland de 12 anos con corpo delgado, forza e lonxitude. Placet.

Bowmore 18 anos

[Bowmore 18]

Single Malt

Islay

18 anos

Embotellado pola destilería

43,00% vol

Ano novo, mesma destilería; non puiden mercar do de 15 anos así que paso directamente ó de 18. De color ouro vello. No nariz o carácter é ben parente do de 12, con semellante froitosidade e fume discreto, pero sobe de balsámico/herbas (entre loureiro, menta e mesmo lavanda, sen ser de todo ningún deles), aire salgado e, malia un fondo terroso/de froitos secos/cacao dá impresión nova, fresca e vigorosa.

Algo semellante ocorre na boca, que por textura parece moito máis nova có que pon a etiqueta. O cambio está máis ben na maior complexidade (e igual é un bocado máis longo), con esas notas terrosas a maiores (que se xuntan moi ben co suave afumado) e as de herbas, que fan boas migas cos matices salgados e de iodo/azafrán.

Bowmore 12 anos

[Bowmore 12]

Single Malt

Islay

12 anos

Embotellado pola destilería

40,00% vol

Todo mundo ten unha historia de extremos con Islay; ou ben un flipa e se fai fanático da brasa de turba ou ben lle parece unha cousa noxenta e logo acaba colléndolle gusto. Eu debo de ser da terceira vía, porque o primeiro Islay que probei parecíame de fume, froita e aceite de fritir, nin repulsivo nin me cambiaba a vida. Logo funlle vendo o lado marítimo e un inverno sen un destes xa non é o mesmo. O primeiro que probei foi un Bowmore de 12 anos, e hoxe volvo mirar a ver como está.

Dourado escuro, brillante e matizado. No nariz o fume está presente pero non é para nada protagonista (en xeral o perfil está máis preto de Highland Park que de Lagavulin). Polo lado dos aromas de froita, onde, p.ex. Laphroaig ten melón aquí hai mazá e manga moi ben fundidas entre si, e con apuntamentos de uz (e máis, cítrico?), e certo ton dóce (hai quen fala de mel; eu nin nego nin afirmo). Aparecen tamén puntos de mar (arenque? algo de anchova?), que un preferiría que fosen máis fortes pero estar están. Precisión e franqueza.

Boca cálida, non pedraalumbre, de entrada cereal que pasa a amosar os aromas do nariz, tamén aquí enxertados uns nos outros. Final que vai secando e engadindo matices máis iodados (por un momento mesmo azafrán) e algún vexetal. Boa mostra, e ben tecida, da illa tirando pola banda moderada, e por complexidade dá para explorar máis (vou mercar a botella).

Highland Park 1987 (22 anos)

Single Malt vintage (1987)

Illas (Orkney)

22 anos

Embotellado por Signatory

43,00% vol

Despois das festas, toca volver ó choio e neste caso cun Highland Park vintage do 87. Daquela, cando aínda eu non bebía whisky, destilaron este que agora parece pálido para a idade, cun dourado brillante. No nariz ten a raza da casa engastada nun conxunto harmónico, pulido, redondo. Van paseando entre encaixados e transparentes uns con outros o mel, a uz e a torta de mazá, e tamén cereal, un punto entre vexetal e balsámico, algo de flor branca....Hai quen lle ve o punto marítimo, pero eu non llo atopo. Curiosamente, non se nota fume.

Na boca, malia á palidez, nótase ben o carballo, tanto no tacto como en torrados da madeira que fan que haxa que estar atento para non perder os aromas de antes. Con todo, resolve en dozura e nun final no que predomina a torta de mazá. A boca, estando polo menos dentro do correcta, baixa un pouco o nivel, pero o nariz é cousa fina.

Highland Park 25 anos

Single Malt

Illas (Orkney)

25 anos

Embotellado pola destilería

48,10% vol

E finalmente toca a derradeira entrega orcadiana, co de 25 (o de 40 queda para o ano que vén). Xa só con botalo na copa podemos ver [en teoría HP embotella sen axustar color] que tira por un camiño algo distinto ós anteriores e algo máis próximo ó traballo doutras destilerías: por riba do color ouro vello ben cargado entramos xa no ámbar. Vese ademáis certa densidade.

O nariz é intenso, cunha bafarada de laranxa amarga e madeira de xerez a certa distancia da copa; máis preto hai madeiras nobres (cedro) e coco que envolven a torta de mazá e o mel de uz. Grande elegancia. Se lle botamos unha pinga de auga danos máis especias e certo ton balsámico (incenso?) sobre un claro toffee que van retrocedendo logo para deixar ver aires de campo en flor (xa me empeza a alterar o sangue, pero esta é a mellor descrición que se me ocorre).

Na boca é bebible sen diluír, con certa firmeza e tanicidade pero cunha textura aveludada. Tamén aquí se fai notar ben ás claras a madeira, con froitos secos que fan de base ó mel/torta de mazá, e a un suave afumado con matices de pólvora e de fume de tabaco. Final propio da casa que engade ademais os matices de madeira, certa manteiga e cafés. A auga, ademais de facelo máis accesible (se for necesario), deixa ver certo matiz salino [divertida coincidencia, porque logo deste vou comentar dous Islays clásicos] e o balsámico.

Coa plenitude da raza de Highland Park, pero desta lucindo o traballo da madeira, moi abrandyado (de xerez concretamente). A impresión xeral é o que se podería esperar a esta idade (máis madeira, destilado máis refinado e complexo) pero acentuando o oloroso e fardando de ebanistería.