Old Pulteney 17 anos

Single Malt

[Old Pulteney 17 anos]

Highland

17 anos

Embotellado pola destilería

46% vol

Puf, agonía un pouco ter whisky atrasado e a primavera que se bota enriba, así que continúo despois dunha tempadiña de descanso forzado. Deixaramos a cousa no OP de 12 e hoxe toca o de 17. Este é outro deses casos nos que se mantén o aire de familia ainda que vaiamos subindo de idade. Ademáis de cor parecida, no nariz preséntanos notas semellantes, con flor de castiñeiro, apuntamentos vexetais e algo menos de pastelaría, pero estar está. Engade un certo ton resinoso, como madeira de piñeiro, e igual algo de abelá. Posiblemente seña máis perfilado, tamén. 

Onde si que hai un cambio é na boca, que non é nada larpeira. Aquí temos firmeza, con final claramente seco e máis cereal, acompañado de abelá e torrados. Como dixen, a familia é a mesma, pero o carácter é bastante máis tirando a seriote.

Old Pulteney 12 anos

[Old Pulteney 12 anos]

Single Malt

Highland

12 anos

Embotellado pola destilería

40% vol

Rematando o ano con dúas destilerías da beira do mar e non moi lonxe unha de outra, Old Pulteney e Clynelish. O OP de 12 anos ten color dourado intenso. Tamén intenso no nariz, con flor de árbore/mel, estrume de monte (uz, fento, toxo) e punto cítrico alimonado. Aire tamén de pastelería, con vainilla e algo de coco. Moi redondo e amable, e recórdme bastante ó Highland Park de 16 anos.

A boca ten un tacto aínda novo, pero con redondez e profundidade. Aromas do nariz con especiado (canela/cravo). Envolvente, longo, mantido e equilibrado, sen caer na gordura, final sedoso. Non apto para alérxicos a vainilla/madeira de bourbon, e graxo, pero bo whisky (aínda que non acabo eu de ver as comparacións co manzanilla).

Bunnahabain 12

[Bunnahabhain 12]

Single Malt

Islay

12 anos

Embotellado pola destilería

46,3% vol

Rematando con Islay por este ano cun que non ten moita "tipicidade" se collemos de modelo os churrascos de alga que fan no sur da illa, na parroquia de Kildalton. Este é un pouco diferente. Color ouro vello, ten nariz intenso e con pegada (mesmo pica un pouco) de Highland da súa idade, con mazá madura e uz e fondo de galleta con matices de pólvora e faiado. Botándolle unha pinga de auga sáelle unha bafarada de cacao e de caramelo ben queimado, pero sen dar impersión de dóce.

Boca tamén picante sen diluír. Por aromas engádenos sobre todo froitos secos e un puntiño de fume de leña que se nota sobre todo no longo final e un fondo semellante ó do nariz. En xeral é iso: un Highland de 12 anos con corpo delgado, forza e lonxitude. Placet.

Bowmore 18 anos

[Bowmore 18]

Single Malt

Islay

18 anos

Embotellado pola destilería

43,00% vol

Ano novo, mesma destilería; non puiden mercar do de 15 anos así que paso directamente ó de 18. De color ouro vello. No nariz o carácter é ben parente do de 12, con semellante froitosidade e fume discreto, pero sobe de balsámico/herbas (entre loureiro, menta e mesmo lavanda, sen ser de todo ningún deles), aire salgado e, malia un fondo terroso/de froitos secos/cacao dá impresión nova, fresca e vigorosa.

Algo semellante ocorre na boca, que por textura parece moito máis nova có que pon a etiqueta. O cambio está máis ben na maior complexidade (e igual é un bocado máis longo), con esas notas terrosas a maiores (que se xuntan moi ben co suave afumado) e as de herbas, que fan boas migas cos matices salgados e de iodo/azafrán.

Bowmore 12 anos

[Bowmore 12]

Single Malt

Islay

12 anos

Embotellado pola destilería

40,00% vol

Todo mundo ten unha historia de extremos con Islay; ou ben un flipa e se fai fanático da brasa de turba ou ben lle parece unha cousa noxenta e logo acaba colléndolle gusto. Eu debo de ser da terceira vía, porque o primeiro Islay que probei parecíame de fume, froita e aceite de fritir, nin repulsivo nin me cambiaba a vida. Logo funlle vendo o lado marítimo e un inverno sen un destes xa non é o mesmo. O primeiro que probei foi un Bowmore de 12 anos, e hoxe volvo mirar a ver como está.

Dourado escuro, brillante e matizado. No nariz o fume está presente pero non é para nada protagonista (en xeral o perfil está máis preto de Highland Park que de Lagavulin). Polo lado dos aromas de froita, onde, p.ex. Laphroaig ten melón aquí hai mazá e manga moi ben fundidas entre si, e con apuntamentos de uz (e máis, cítrico?), e certo ton dóce (hai quen fala de mel; eu nin nego nin afirmo). Aparecen tamén puntos de mar (arenque? algo de anchova?), que un preferiría que fosen máis fortes pero estar están. Precisión e franqueza.

Boca cálida, non pedraalumbre, de entrada cereal que pasa a amosar os aromas do nariz, tamén aquí enxertados uns nos outros. Final que vai secando e engadindo matices máis iodados (por un momento mesmo azafrán) e algún vexetal. Boa mostra, e ben tecida, da illa tirando pola banda moderada, e por complexidade dá para explorar máis (vou mercar a botella).

Glengoyne 12

[Glengoyne 12]

Single Malt

Highlands

12 anos

Embotellado pola destilería

43,00% vol

Despois dun paronciño por causa dun gripe e logo unhas vacacións e logo choio interrumpín isto un pouco e agora vou con atraso, así que vou ter que catar cun algo de apuro. Volta a Escocia (Highlands) con este Glengoyne, que se amosa con color ouro vello bastante brillante.

Inmediatamente aromático ó botalo na copa, e clásico, con mazá asada, uz e algo de moble vello, máis faceta cereal/panadería engarzada cun bocadiño de abelá. Se se busca (ou se agarda un pouco) saen herbas (menta, regalicia), a achegar frescor atemperado por un belisco de vainilla. Na boca, ataque incisivo e final máis dóce, pero tamén de corte moi clásico, de vestir coidado e oloroso (moi nidia e saborosa esa abelá, tamén con améndoas crúas). A impresión do seu paso correspóndese á idade que declara, pero o final é longo abondo e máis.

En suma: da vella escola, subtil (entra no estereotipo de Speyside), coherente e harmonioso. Outro que vai para a lista de excelentes whiskies con marca de menos bombo.